Έχω έναν κήπο μέσα μου
που φτάνει ως την θάλασσα,
κι έχει σκεπή τον ουρανό
γαλάζιο, ασυννέφιαστο
Με έναν ήλιο φωτεινό
με αχτίδες που αγκαλιάζουν
τον κήπο και την θάλασσα,
ξυπνάνε τη ζωή, με χρώματα
χιλιάδες την στολίζουν
Ίσως να μοιάζει ζωγραφιά
έμπνευσης παιδικής,
ο κήπος της ψυχής μου
Παιδί τον πρωτοέφτιαξα
Με φαντασία ανέφελη
Μα δε τον άφησα ποτέ
Να μαραθεί, να σβήσει
Χρόνια πολλά τον φρόντιζα
Κάθε του δένδρο κάθε φυτό
το φρόντιζα με αγάπη,
το πότιζα με ελπίδα
Ξαπόσταινα κοιτώντας
την γαλήνια θάλασσα
Με ψυχής μου τα φτερά
ελεύθερη πετούσα
με τα πουλιά του ουρανού
Πέρασαν χρόνια μα είναι εκεί
Ο κήπος μου κι η θάλασσα
Μές ‘την ψυχή την παιδική
το μόνο που γερνάει
Είναι ετούτο το σκαρί
Που ακόμα το φροντίζω
Και το αγαπώ για όλα
τα Ταξίδια που κάναμε μαζί
Και όσα έχουμε ακόμα
Αγλαΐα Κεφαλά (28/4/2020)
Εν πλω 