Με αγριεμένη θάλασσα
έμοιαζε η ζωή μου
σαν ήμουνα παιδί
Φουρτουνιασμένη σήκωνε
κύματα μανιασμένα
που σκάγανε με δύναμη
πάνω στην παιδική
και άγουρη ψυχή μου
Μεγάλωνα κι η θάλασσα
έγινε ωκεανός που μέσα του
ναυάγησαν αθώα όνειρα μου
μαζί με αναπάντητα
μετέωρα γιατί
Κυματοθραύστη έκανα
το εφηβικό κορμί μου
Ακλόνητο με υπομονή
τις καταιγίδες να κρατά
μακριά απ’ την ψυχή
Μονάχα ένας άνεμος
που ντύθηκε αγάπη
την άγγιξε χαράζοντας
ακόμα μιά πληγή
Χάθηκε μα άφησε
έναν απόηχο να ζητά
ανώφελα συγγνώμη
Πέρασα πολεμώντας
με την δική μου θάλασσα
όλη μου τη ζωή
Πολλές πληγές αγιάτρευτες
και πόνοι με σκοτώνουν
Μα η ψυχή μου ακούραστη
χαίρεται κι αγαπάει
ακόμα και τα πιό μικρά
δώρα αυτού του κόσμου
Αγλαΐα Κεφαλά (20/6/2020)
